Rezygnacja z wykonywanej dotychczas pracy niezależnie od okoliczności zawsze wiąże się z niemałym stresem. Często jednak odejście z pracy stanowi ważny element na ścieżce kariery.
Rezygnując z dotychczas wykonywanego zawodu zostawiamy sobie miejsce na dalszy rozwój, który jest niezwykle ważny, jeśli chcemy osiągnąć sukces i zadowalającą karierę. Na odejście z pracy często też decydują się osoby, które w dotychczasowym miejscu były źle traktowane przez szefostwo lub współpracowników, a także wtedy, kiedy otrzymywane wynagrodzenie nie było współmierne z ilością wykonywanej pracy.

Jak odejść z pracy

Często osoby młode chwytają się pierwszej z brzegu pracy, chcąc zarobić na swoje wczesne utrzymanie, dalszą naukę i przede wszystkim zdobyć doświadczenie zawodowe. Mogą to być zajęcia sezonowe, wykonywane wyłącznie w okresie wakacyjnym, ale też inne mało płatne prace.

Najczęściej osoby bez większego doświadczenia i z wykształceniem średnim lub nawet niepełnym średnim pracują jako kasjerzy, ekspedienci, kelnerzy czy też osoby obsługujące inne drobne stoiska. Jeszcze gorzej płatne są zajęcia takie jak sprzątanie czy roznoszenie i rozklejanie ulotek reklamowych. Często taka praca, choć niezbyt dobrze płatna, stanowi świetny start dla późniejszej kariery.
Prędzej czy później nadchodzi jednak moment, kiedy większość młodych osób rezygnuje z dotychczas wykonywanej pracy celem zdobycia dalszej edukacji lub podjęcia lepiej płatnego zajęcia. Osoby z pewnym doświadczeniem zawodowym są bowiem chętniej zatrudniane na bardziej wymagających stanowiskach.

Z pracy rezygnują też osoby, które zetknęły się ze złym traktowaniem w obecnym miejscu pracy. Może to być mobing ze strony szefostwa lub złośliwości doznane od współpracowników. Zła atmosfera w miejscu pracy, w którym pracownik spędza dziennie nawet do 12 godzin, może prowadzić do wysokiego poziomu stresu czy nawet rozwoju chorób psychicznych, takich jak depresja.

Długo utrzymująca się negatywna atmosfera w firmie może być więc wyjątkowo szkodliwa dla zdrowia. Rezygnację składają też kobiety, które obawiają się o molestowanie lub przedmiotowe traktowanie przez mężczyzn w miejscu pracy. Niezależnie od okoliczności każdy zadaje sobie jednak pytanie – jak odejść z pracy, aby zachować honor i klasę?

Warto pamiętać o tym, aby decyzję o rezygnacji ze stanowiska przekazać szefostwu i swoim współpracownikom odpowiednio wcześnie. Odejście z dnia na dzień może narazić firmę na straty, a współpracowników, którzy w tym wypadku będę musieli przejąć nasze obowiązki, na dodatkowy stres. Niezależnie od warunków panujących w firmie i okoliczności odejścia należy pamiętać bowiem o tym, aby nie robić sobie dodatkowych wrogów.

Mimo wszystko większość osób odchodzi z dotychczasowej firmy z powodów osobistych, chcąc dalej się rozwijać i szukać lepszego zatrudnienia. To właśnie dla nich najważniejsze jest to, aby utrzymać dobre relacje z byłymi współpracownikami i szefostwem.
O ile nie zmieniamy całkowicie branży, istnieje duża szansa, że na dawnych kolegów z pracy jeszcze kiedyś się natkniemy. Ponadto dobre relacje z byłym szefem mogą być pomocne w otrzymaniu rekomendacji.

Należy liczyć się z tym, że jeśli jesteśmy cenieni w obecnej firmie, szef może spróbować nas zatrzymać na obecnym stanowisku. Najczęściej stosuje się do tego celu oferty podwyżek czy dodatkowych premii. Jeśli jesteśmy całkowicie przekonani co do swojej decyzji, warto już wcześniej uprzedzić szefostwo, że nie bierzemy pod uwagę dalszej pracy na obecnym stanowisku.

Nie należy również traktować naszego odejścia jako groźby czy pretekstu do otrzymania wyższego wynagrodzenia. Decyzja ta powinna być zawsze poważna i uzasadniona. Nawet jeśli uda się otrzymać podwyżkę, na dłuższą metę tego typu zagranie może być nieopłacalne i skutkować niechęcią ze strony współpracowników.

Jeśli jednak w ostatniej chwili zadecydujemy, że pozostanie na obecnym stanowisku jest nam bardziej na rękę, niż poszukiwanie nowej pracy, nie powinniśmy wahać się z powiadomieniem o zmianie decyzji. Im wcześniej ją zmienimy, tym lepiej.

A więc jak odejść z pracy we właściwy sposób?

Uniwersalną zasadą jest przestrzeganie zasad dobrego wychowania. Traktujmy innych tak jak sami chcielibyśmy być traktowani, nie paląc za sobą mostów i nie tworząc niepotrzebnych wrogów. Doświadczenie nabyte w obecnym miejscu pracy jest bowiem niezwykle cenne na dalszej ścieżce kariery. Z drugiej strony jednak do obecnego stanowiska i współpracowników nie warto się przesadnie przywiązywać. Obecny rynek pracy wymaga elastyczności i częstego poszukiwania coraz to lepszych ofert zatrudnienia.

Urlop wychowawczy to szansa na to, aby pobyć ze swoim malutkim, niedawno narodzonym dzieckiem trochę dłużej. Urlop macierzyński trwa tylko rok i dla wielu rodziców jest to stanowczo zbyt krótko. Dlatego decydują się na popularny wychowawczy, aby nie oddawać jeszcze tak małego dziecka w obce ręce opiekunki czy też do żłobka.

Wolą sobie zrobić dłuższą przerwę w pracy, aby dziecko miało szansę podrosnąć i przybrać nieco na wadze, zanim wkroczy w środowisko swoich rówieśników. Urlop wychowawczy to dobry pomysł i nie należy się go bać. Wielu zastanawia się, czy urlop wychowawczy wlicza się do stażu pracy i czy przez takie dłuższe wakacje z dzieckiem nie będą musieli dłużej pracować.

Czy urlop wychowawczy wlicza się do stażu pracy

Jeszcze inni boją się, że przez urlop utracą swoją wieloletnią posadę i po jego zakończeniu, będą skazani na bezrobocie i poszukiwanie nowej pracy. Jednak czas spędzony z dzieckiem powinien być bezcenny i nie można go w żaden sposób kalkulować.
Pierwsze lata życia dziecka, są dla niego najważniejsze, więc warto być przy nim i nieustanie wspierać go w rozwoju, gdyż ten czas z pewnością się już nie powtórzy. To też czas dla nas, aby w pewnym stopniu odpocząć od pracy i zdać sobie sprawę, co jest w życiu najważniejsze.

Prawidłowy i szczęśliwy rozwój naszego dziecka, powinien być zawsze na pierwszym miejscu, ponad pracą, ponad pieniędzmi. Wysłanie do żłobka rocznego dziecka po roku, zaraz po tym, jak skończy nam się urlop macierzyński, dla nikogo nie jest komfortową sytuacją. Dla dziecka to szok. Nagłe oderwanie od rodziców, szczególnie od matki, sprawia, że czuje się ono niestabilnie i nie wie kompletnie, co się dzieje.

Pierwsze dni w żłobku spędza cały dzień płacząc, a przecież panie, które tam pracują, mimo z pewnością najszczerszych chęci, nie są w stanie się nim cały czas zajmować. Mają przecież takich dzieci co najmniej kilkanaście i każdemu muszą poświęcić choć trochę czasu i swojej uwagi. Dlatego może lepiej poczekać, aż dziecko podrośnie, aż jego świat trochę bardziej się ustabilizuje.

Urlop wychowawczy daje właśnie taki czas, aby i rodzic i dziecko, mogli w jakimś stopniu przygotować się na rozłąkę, która zawsze jest trudna. Do wszystkiego oczywiście można się przyzwyczaić i nie ma co stygmatyzować żłóbków. Lecz, jeśli mamy możliwość wziąć urlop wychowawczy, nie bójmy się tego robić i skorzystajmy. Dziecko podrośnie i pójdzie do żłobka, a może już nawet do przedszkola, a będąc większym i silniejszym na pewno lepiej tam sobie poradzi.

Kolejną kwestią przemawiająca na niekorzyść tak szybkiego oddawania dziecka do żłobka jest częste łapanie infekcji przez dzieci, właśnie w takich miejscach. Każde dziecko musi swoje odchorować i przejść, to nie ulega wątpliwości. Jednak dziecko, które jest starsze, znacznie łagodniej i łatwiej przejdzie przez infekcje, podczas okresu przystosowawczego w żłobku.

Na urlopie wychowawczym, można także zadbać o prawidłowy rozwój dziecka, spędzając z nim kreatywnie i pożytecznie czas. Na pewno dziecko nauczy się przy nas więcej, bo poświęcamy czas tylko jemu i ono jest w centrum naszej uwagi. Z drugiej strony, taka całkowita izolacja dziecka też nie jest dobra. Należy oczywiście dbać o jego prawidłowy kontakt z rówieśnikami, bo tylko wtedy może się dobrze i zdrowo rozwijać.

Pod tym względem żłobek i przedszkole jednak wygrywają, bo gdzie indziej dziecko pozna tyle nowych kolegów i koleżanek i nauczy się życia w grupie ? Takie miejsca rządzą się swoimi prawami i pod względem społecznym, nasza pociecha może się tam naprawdę dobrze rozwinąć. Często rodzice są bardzo zaskoczeni, że wizyty w przedszkolu tak dużo dają ich pociechą.

Rozwija się ich mowa, zdolności manualne oraz interpersonalne. Dziecko potrafi się dzielić, ponieważ w przedszkolu wszystkie zabawki są wspólne i nie może brać przecież wszystkiego tylko dla siebie. To nieocenione lekcje życia, których żadne inne miejsce nie jest w stanie dać dziecku. Dlatego faktycznie, można wziąć urlop wychowawczy, aby dziecko nieco podrosło, ale też trzeba to robić z umiarem, aby nie izolować go od rówieśników.

Trzeba podjąć decyzję w odpowiednim czasie, jak widzimy, że dziecko jest już gotowe i poradzi sobie samo w grupie rówieśników, wtedy warto posłać je do żłobka czy też przedszkola, bo to dla niego duża szansa na rozwój. Oczywiście, na początku będzie ciężko i dla nas i dla dziecka. Ale to minie.
Każda ze stron powoli przyzwyczai się do tej nowej początkowo sytuacji i z pewnością każdej ze stron wyjdzie to na dobre. Ważne, aby rodzic wiedział, kiedy jest ten właściwy moment, by wrócić do pracy, a dziecko posłać do przedszkola.

Na rozmowie kwalifikacyjnej pada wiele trudnych pytań. Jednym z nich jest: „dlaczego chcesz zmienić pracę?„. Przesłanie CV oraz listu motywacyjnego to pierwszy krok do zdobycia nowej pracy.
Kolejnym krokiem jest rozmowa kwalifikacyjna. Czasami rozmowa kwalifikacyjna odbywa się z bezpośrednim przełożonym, tak jest najczęściej w małych firmach. Innym razem zaangażowany jest dział lub agencja HR, która zajmuje się rekrutacją.

Rozmowa kwalifikacyjna to chyba najbardziej stresujący etap rekrutacji.

Nawet osoby, które są pewne siebie i swoich umiejętności w tej sytuacji przeżywają stres. Na szczęście w internecie dostępnych jest wiele scenariuszy rozmowy kwalifikacyjnej. Bez trudu można się do tej rozmowy przygotować. Można znaleźć pytania jakie najprawdopodobniej zostaną zadane.

Na pewno można spodziewać się pytania o zalety i wady. Trzeba będzie również scharakteryzować przebieg dotychczasowego wykształcenia oraz kariery zawodowej. To nie powinno być nic trudnego. Przecież to samo jest zamieszczone w cv, trzeba tylko opowiedzieć to własnymi słowami. Zmiana pracy dla wielu ludzi bywa stresująca. Nowe obowiązki i wejście w środowisko nowych ludzi może powodować stres. Warto jednak podejść do tej sytuacji jak do wyzwania.

Warto podejmować nowe wyzwania i cieszyć się nimi. Z jednej strony nie powinniśmy podchodzić do rozmowy kwalifikacyjnej lekceważąco. Z drugiej strony niewskazane jest pokazywanie, że zależy nam za bardzo. W tej sytuacji przyszły pracodawca może pomyśleć, że jesteśmy zdesperowani i zgodzimy się na wszystko. Być może to prawda, ponieważ sytuacja życiowa zmusza nas do podjęcia pracy nawet za bardzo niskie wynagrodzenie.

Nie warto jednak okazywać słabości pracodawcy. Zdecydowanie warto wykazać się wiedzą i umiejętnościami, kompetencjami, doświadczeniem zawodowym. Warto pokazać się z jak najlepszej strony. Pytanie o powód zmiany pracy to zwykle początek dłużej konwersacji. Na to pytanie jest wiele odpowiedzi, jedne lepsze, inne – gorsze. Można motywować zmianę pracy chęcią rozwoju zawodowego.

Najłatwiej mają osoby które z różnych powodów przeprowadzają się do nowego miasta i rozpoczynają w tym mieście nowe życie. Wtedy zrozumiałe jest, że muszą znaleźć nową pracę. Zakazane jest na rozmowie kwalifikacyjnej obmawianie byłego pracodawcy i wytykanie jego błędów i słabych stron. To proste – przyszły potencjalny pracodawca z pewnością pomyśli, że tak samo źle będziemy mówić o nim samym po zakończeniu współpracy. Najlepiej mówić ogólnikami. Nie krytykować, ale nie trzeba również wystawiać laurki.

Każdą porażkę można przekształcić w sukces.

Jeżeli były pracodawca miał powód do zwolnienia nas również trzeba wybrnąć z tej sytuacji i wytłumaczyć przyszłemu pracodawcy co się stało. Jasno trzeba podkreślić, że zrozumieliśmy swój błąd i już nigdy on się nie powtórzy. Ludzie są tylko ludźmi, popełniają błędy, ale najważniejsze, aby wyciągali wnioski. Im poważniejsze stanowisko pracy, tym poważniejsze pytania będą padały na rozmowie kwalifikacyjnej.

Oprócz standardowych pytań o wady i zalety, mogą paść pytania o najtrudniejsze sytuacje w poprzednich miejscach pracy, o to co sprawiało największą trudność, a co szło najlepiej i dawało największą satysfakcję. Mogą paść też pytania o sposoby wybrnięcia z trudnych sytuacji, szczególnie jeśli chodzi o pracę z klientem i ogólnie – z drugim człowiekiem. Każde stanowisko pracy rządzi się swoimi prawami.

Na przykład ktoś kto aplikuje na stanowisko niani musi być przygotowany na szczegółowe pytania rodziców na przykład o kwestie pierwszej pomocy czy bezpieczeństwa malucha albo metod egzekwowania posłuszeństwa. Z kolei przyszła księgowa może zostać zapytana o ostatnie zmiany w przepisach prawnych i kwestie merytoryczne. Każda branża ma swoją specyfikę.

Osoba, która stara się o pracę sprzedawcy, na pewno zostanie zapytana o stosowane techniki sprzedażowe. Na pewno zostanie przeprowadzona scenka sprzedażowa, podczas której dana osoba będzie musiała coś sprzedać. Warto przygotować się do rozmowy kwalifikacyjnej jak najlepiej. Doskonałe przygotowanie z pewnością zmniejszy poziom stresu.

Warto pamiętać też o zasadzie: jak cię widzą, tak cię piszą. Zadbanie o swój wygląd zewnętrzny jest niezbędne. Nie na każdą rozmowę kwalifikacyjną trzeba ubrać się bardzo elegancko – w białą bluzkę i czarną spódnicę. Czasem wręcz mile widziana jest kreatywność i pewnego rodzaju ekstrawagancja. Szczególnie w branży reklamowej jest to mile widziane. Zazwyczaj jednak szef doceni elegancko ubranego przyszłego pracownika.

Obecny rynek pracy wymaga od osób chcących osiągnąć zadowalającą karierę zawodową dużej elastyczności. W wielu popularnych branżach, takich jak ekonomia, informatyka czy marketing pojawiają się coraz to nowe miejsca pracy, oferujące zadowalające wynagrodzenie i wygodne warunki zatrudnienia.

W związku z tym często zdarza się, że osoby pracujące w tych branżach nie mają okazji zagrzać miejsca w danej firmie. Stałe poszukiwanie coraz to nowszych i lepszych stanowisk sprawia, że wieloletnia współpraca z jedną firmą, jaka zazwyczaj miała miejsce za czasów naszych rodziców, obecnie rzadko ma miejsce. Osiągnięcie sukcesu zawodowego często wyklucza przywiązanie do jednej spółki czy nawet branży.

Jak zmienić pracę i wyjść na tym jak najlepiej?

W najlepszej sytuacji znajdują się te osoby, które mogą poszczycić się dużymi kwalifikacjami i doświadczeniem zawodowym. Zazwyczaj nie mają one problemu ze znalezieniem nowego miejsca pracy, a pracodawcy bardzo chętnie przyjmują je na wymagające stanowiska. Osoby z tej grupy pracowników mogą rezygnować z obecnie zajmowanej posady nawet w ciemno, o ile na rynku dostępnych jest obecnie co najmniej kilka innych firm, oferujących pracę w danej branży.

Ze względu na dużą atrakcyjność dla potencjalnych pracodawców mogą mieć one pewność, że zostaną przyjęte na którąś posadę. Niestety, nie każdy może czuć się na rynku tak pewnie. Osób atrakcyjnych dla pracodawców jest względem innych pracowników stosunkowo niewiele, przez co wiele osób może zrezygnować z obecnego stanowiska tylko wtedy, jeśli mają oni już stosunkowo pewną propozycję innego zatrudnienia.

To właśnie strach przed nieznalezieniem nowego miejsca pracy powstrzymuje wiele osób przed rezygnacją z dotychczasowego zajęcia. Nikt nie chce tak naprawdę pozostać bezrobotny, więc nawet dysponując dużymi oszczędnościami wahamy się przed opuszczeniem stanowiska pracy. Zatrzymanie się w jednym miejscu znacząco spowalnia jednak karierę.

Osoby pracujące w cenionych branżach powinny się stale rozwijać, tak aby osiągnąć sukces współmierny do swoich wysiłków i umiejętności. Warto również pamiętać, że pracując na danym stanowisku wciąż możemy rozglądać się za nowym miejscem pracy. Co prawda obecne zatrudnienie często powstrzymuje nas przed aktywnym uczestniczeniem w rekrutacji, jednak wciąż możemy orientacyjne nie sprawdzać, czy nasze kwalifikacje są wystarczające do przyjęcia na nowe miejsce pracy. Bardzo cenne są tutaj znajomości – jeśli mamy znajomego, który pracuje w upatrzonej przez nas firmie, możemy poprzez niego zorientować się, czy bylibyśmy w niej mile widziani.

Kiedy zdecydujemy się już zrezygnować z obecnie wykonywanego zajęcia, należy zrobić to w prawidłowy sposób. Bardzo ważne jest tutaj przestrzeganie podstawowych zasad dobrego wychowania. Nie chcemy spalić za sobą mostów i narobić sobie wrogów w postaci szefostwa czy współpracowników, zwłaszcza jeśli zmieniamy tylko posadę, a nie branżę.

Często bowiem się zdarza, że w przyszłości spotykamy swoich dawnych współpracowników. Dobre kontakty z nimi pozwolą nam dużo osiągnąć, a ważne znajomości są bezcenne na ścieżce do osiągnięcia spełnienia zawodowego. O swoim odejściu powiadamiamy pracodawcę odpowiednio wcześnie, tak aby mógł on przygotować się na nasz okres wypowiedzenia.

Warto również pamiętać o tym, aby równocześnie uprzedzić współpracowników, jako że to oni będą musieli przejąć nasze obowiązki, zanim firma znajdzie nowego pracownika na opuszczoną przez nas posadę. Jeszcze przed podjęciem ostatecznej decyzji nie powinniśmy też podejmować żadnych ważnych projektów, jako że mogą nam one przeszkodzić w odejściu z dotychczasowej pracy.

Najczęściej okres wypowiedzenia trwa od 2 do 4 tygodni i dla wielu osób ten czas jest niezwykle trudny. Często przywiązują się one do obecnych współpracowników i przez to ciężko jest im ruszyć dalej w nieznane. Podczas okresu wypowiedzenia może też zdarzyć się sytuacja odwrotna – współpracownicy będą na nas źli za obciążenie ich dodatkową pracą i poskutkuje to pogorszeniem relacji.

Warto podejść do sprawy w sposób spokojny i opanowany, próbując trzymać się wzajemnej tolerancji. Odejście z pracy jest trudne zarówno dla rezygnującego, jak i jego współpracowników. Raz podjętej decyzji najczęściej nie można cofnąć, a nawet jeśli uda nam się to zrobić, możemy nie być traktowani poważnie.

Dlatego należy tu być stanowczym i pamiętać, że tak naprawdę wszyscy jesteśmy ludźmi. Jeśli będziemy odpowiednio zdecydowani i opanowani, nic nie powstrzyma nas przed pomyślnym kontynuowaniem kariery w innym miejscu pracy.

Rok 1863 wraz z klęską powstania styczniowego przyniósł pewną cezurę w historii literatury polskie. Data ta, stanowi umowne zakończenie romantyzmu i początek pozytywizmu. Dwie epoki literackie, dwa jakże odmienne spojrzenia na rolę jednostki w życiu narodu i państwa. Literatura, jak lustro odbija wszelkie przejawy życia duchowego swojej epoki. W utworach literackich znaleźć można skoncentrowane wszelkie problemy, i to w jaki sposób im współcześni próbowali się z nimi zmierzyć.

Romantyzm, wybujały na bazie narodowej tragedii, jako głównego bohatera wskazywał jednostkę. Człowieka wybitnego, wyrastającego ponad przeciętność, ale też gotowego samodzielnie zmagać się o dobro i zbawienie narodu. Konrad, Kordian, Konrad Wallenrod, każda z tych postaci w osamotnieniu zmagała się w walce o rząd dusz. Romantyzm, jako nurt, gloryfikował walkę, stanowił apoteozę cierpienia. Liczne zrywy wolnościowe tylko podsycały ten nurt, aż przeistoczył się on w mesjanistyczną wizję Polski. Wizję, która w niektórych środowiskach trwa do dzisiaj.

W totalnej opozycji do takiego widzenia świata, wyłonił się nurt, który odcinał się od martyrologii narodowej. Zamiast niej, na pierwszy plan, wsuwała się praca. Etos pracy stał się najważniejszy. W niej upatrywano szanse na odzyskanie ojczyzny, w pracy widziano możliwość poprawy bytu narodowego. Nurt pozytywistyczny wprost wskazywał, że idee mesjańskie i martyrologiczna wizja kraju, nie są w stanie dać niczego pozytywnego.Zamiast tego, na pierwszy plan, wysunięto hasła pracy u podstaw i pracy organicznej.

Co to jest praca organiczna?

Czym jest owa praca u podstaw? Stanowiły one całkowite zaprzeczenie szerzonej w romantyzmie wizji nadzwyczajnej i wyjątkowej roli jednostki. Wręcz przeciwnie! Sama jednostka w ich ujęciu nie jest w stanie niczego dokonać. Jedynie kolektywna praca, wspólnymi siłami jest w stanie podźwignąć naród z upadku. Zamiast indywidualnych zrywów, jedynie zgodna praca wszystkich warstw społecznych, jednomyślnie dążących do osiągnięcia wspólnie założonego celu. Wizja społeczeństwa jako jednego organizmu (stąd praca organiczna) bez podziału na warstwy.

Pozytywistyczne spojrzenie, w przeciwieństwie do sensualistycznego romantyzmu, było czysto racjonalne. Chłodny racjonalizm zastąpił wybujałą romantyczną duchowość. Istotne jest, że pozytywiści zaczęli dostrzegać inne warstwy społeczne. Dla nich Polska, pomimo że rozdarta pomiędzy trzech zaborców, nie była krajem jedynie wybitnych jednostek. Zauważyli, że większość zamieszkujących tereny Rzeczypospolitej stanowią ludzie biedni. Niewykształcone chłopstwo, zepchnięta na margines biedota miejsca. Ludzie, którzy bez majątków pozbawiani byli szans na uzyskanie wykształcenia, na wyrwanie się z własnej biedy. Drugie sztandarowe hasło pozytywistów, czyli praca u podstaw zwracało się właśnie w kierunku tych osób. Dostrzegali konieczność edukacji najbiedniejszych, ale też największych liczebnie warstw społecznych. Uważali, że dopiero zdobycie przez te warstwy wiedzy i wykształcenia, pozwoli im włączyć się we wspólne dzieło odbudowy.

W wielu aspektach wizja walki o poprawę świata promowana przez pozytywistów jest spójna z problemami nam współczesnymi. Ukazuje to tylko, że pewne problemy mogą w życiu ludzi i narodów, być ciągle obecne. Wsłuchując się w hasła dotyczące równouprawnienia kobiet, możemy mieć czasami wrażenie, że są nadal aktualne. Nie od wczoraj przetacza się przez media dyskusja nad równouprawnieniem kobiet. Nad dostępem kobiet do zawodów na równi z mężczyznami, podkreśla się dysproporcje w zarobkach na podobnych stanowiskach.

Innym elementem, na który zwracali uwagę pozytywiści, było równouprawnianie Żydów. Dostrzegali oni wielokulturowy charakter narodu. Uważali, że pochodzenie etniczne nie ma znaczenia, a celem nadrzędnym jest wspólne, zgodne działanie dla dobra ogółu.

Wydawać by się mogło, że obecnie nie zastanawiamy się, co to jest praca u podstaw, że nie ma potrzeby edukować wszystkich. Jednak w obliczu postępującej indoktrynacji, być może warto przywołać te idee. Nie zastanawiamy się też, co to jest praca organiczna – w obliczu totalnego podzielenia społeczeństwa, w sytuacji, gdy społeczeństwo, jest z każdym dniem, coraz bardziej spolaryzowane, idea wspólnej pracy da wspólnego dobra, powinna być myślą przewodnią.

Spoglądając na dorobek literacki pozytywizmu, jako wzór do naśladowania warto przywołać postać bohatera „Lalki” Bolesław Prusa – Stanisława Wokulskiego. Człowieka, który tylko i wyłącznie własną pracą i siłą charakteru osiągnął sukces. Nie obnoszeniem się z cierpieniem, ale rzetelną pracą.